مستم و دانم که هستم من

مستم و دانم که هستم من (نماز)

شعری از اخوان ثالث

باغ بود و دره- چشم انداز پر مهتاب.

ذاتها با سایه‌های خود هم اندازه .

خیره در آفاق و اسرار عزیز شب،

چشم من – بیدار و چشم عالمی در خواب.

.

.

نه صدائی جز صدای رازهای شب،

و آب و نرمای نسیم و جیرجیرکها،

پاسداران حریم خفتگان باغ،

و صدای حیرت بیدار من (من مست بودم، مست)
خاستم از جا

سوی جوی آب رفتم، چه می آمد

آب.
یا نه، چه می‌رفت؛ هم ز انسان که حافظ گفت، عمر تو.

با گروهی شرم و بی‌خویشی وضو کردم.

مست بودم، مست سرنشناس، پانشناس، اما لحظه پاک و عزیزی بود.
برگکی کندم

از نهال گردوی نزدیک،

و نگاهم رفته تا بس دور.

شبنم آجین سبز فرش باغ هم گسترده سجاده.

قبله گو هر سو که خواهی باش.
با تو دارد گفت وگو شوریده مستی .

- مستم ودانم که هستم من-

ای همه هستی ز تو، آیا تو هم هستی؟

.

.

برگرفته از وبلاگ سیمرغ